Mûnisim kabrim içre derdin ola ba’de’l-ecel
Kâmilân buyurdular el-kabru sandûku’l-‘amel

Zülfü zencîriyle bu Mecnûn’unun fikri dırâz
Gerçi ‘âkil der bırak sevdâ-durur tûlü’l-emel

Hâr-ı hecrin dağ-ı dilde gerçi hayli besledin
Gözle gam çekme safâsın hârdır verde mahal

Her ne denlü atsalar seng-i cefâyı gam yimem
‘Aşkın urduğu binâ bünyâdına gelmez halel

Bâd-ı tavk-ı kûy-i dilber ‘ıyş-ı nâmdır Şeyhî’ye
Gerçi zikrü’l-‘ıyş nefsü’l-‘ıyşdır dirler mesel