Nefha-i Rahmânîden açıldı meydân-ı adem
Kâf u nûn emriyle giydi şekl-i elvanı adem

Mebdei âlem-nümâdır mazhar-ı esrâr-ı
Hakk Nefy ü isbât eylemekdir an-be-an şân-ı adem

Nûr-ı Ekrem Rûh-ı A’zam Akl-ı Küllî hem
Kalem Bunların emriyledir hükm ile fermân-ı adem

Ma’deni kevn ü mekândır hem o bahrin mâdeni
Sırr-ı mektûm-ı ezeldir sun-ı Rahmân-ı adem

Kimini eyler gedâ kimini dehre şâh eder
Her birin bir fen ile eyler yine fânî adem

Ceng eder gavgâ eder (ol) sonra yine sulh eder
Akıtır bir lahzada derya gibi kanı adem

Bir taraftan var eder ol bir taraftan yok eder
Doğurur besler kılar yer ile yeksanı adem

Mihr ü mâh arz u semâvât râm olunmuş emrine
Zahiri Settârı ismin bahri ummanı adem

ism-i zâtın mazharı “Fevka’l-ulâ-tahte’s-serâ”
Zîr ü bâlâ hep maâdin bahrinin kânı adem

Âlemi kılmış ihâtâ mecmaü’l-bahreyn odur
Kâfirin küfrü kamu ebrârın îmânı adem

Kabza-i kudrettedir bahs eylemek mümkün değil
Bahr-ı zâtın katresidir sırr-ı Sübhânî adem

Câmiü’l-bahr-ı sıfattır nüsha-i kübrâdır ol
Gösterir her bir sıfattan türlü elvanı adem

Kesret ehlinin fenası vahdet ehline beka
Perverîşi hem hayâtı nimeti nâm adem

Hem ecel derdine derman bulmadı Lokman Hekîm
Zahir ü bâtın kamunun oldu dermanı adem

Ehl-i hikmet zerre denli bilmedi ahvâlini
Kimseye bildirmedi sırrını pinhânî adem

Sağı cennet solu duzah batnı haşrin aynıdır
Andadır yevmü’l-hisâbın vezni mîzânı adem

Benliğin şehrin harâb et lâ-mekân şehrine gir
Sırr-ı Hakk’ın mahremi ol eyle seyrânı adem

Yok olacak benliğindir eylegil mahv-ı vücud
Sırfa ergür kalbini ol ehl-i şübbân-ı adem

Aç basîret gözlerin seyr et fena gülzârını
Açılır bunca şükûfu gülü reyhanı adem

Âlem-i gaybın vücûdun cümle eyler aşikâr
Cennetü’l-Me’vâ misâli arz eder anı adem

Durmaz işler kârbânı bir taraftan var olur
Bir taraftan cezb eder aslına sultânı adem

“Küllü şey’in hâlikun” fermanını icra eder
iki yüzden celb eder aslına inşânı adem

Gir adem şehrine ey dil hikmet-i Yezdâna bak
Âlem-i mülk-i bekadır sanma kim fânî adem

“Küllü şey’in yerciu” aslına ric’at ettirir
Bir delîl-i pîşvâdır peyk-i Yezdân-ı adem

Hafız ismin mazharıdır hep hazâin andadır
Câmiü’l-esma müsemmâ marifet-kânı adem

Her ne var arz u semâda halk olan eşyaların
Kılmış cümlesin ihata hısnı derbânı adem

Ol nazargâh-ı Huda’dır beyt-i kübrâ andadır
Hem zuhur (-ı) “küntü kenz” den oldu ayanı adem

Bir muhît-i bahr-ı a’zam mevc-i deryalar gibi
Âleme verir hayâtı subhı mihrânı adem

Arif ölmekten kaçar mı canını cânân alır
Kurtarır ağyar elinden anı şîrânî adem

Sırr-ı “mûtû” zümre-i âşıkların bayramıdır
Devlet-i mülk-i bekadır semti seyrânı adem

Gaflet ehli yüz çevirir eyler andan nefreti
Bilmez arkasından alır bâr-ı gîrânı adem

Her belâ-yı renci mihnetten anı eyler halâs
Ehl-i derdin derdlerinin oldu Lokmanı adem

Rûz u şeb cehd et birader sen seni yok idegör
Mâsivânın zulmetinin mâh-ı tâbânı adem

İşbu deryalar adem şehrinde bil bir katredir
Yokdurur hergiz nihayet haddi pâyânı adem

İşbu dehrin şöhretine sânına aldanma kim
Bî-hayât olur kamusu vermese canı adem

Varlığın sonu fenadır yokluğun sonu beka
Her kemâle irgürür bil cümle noksanı adem

Varlığın cümle ademden almadın mı ey püser
Gelmedin mi bu cihan mülküne üryânî adem

Harfi savtı olmayan bir mekteb-i ulyâdır ol
Bunca elfâzın kamu hubb-ı suhandânı adem

Vâsıta oldu arada Hazret-i Rûhu’l-emîn
“Kenz-i Mahfî”den zuhuru Kâf-ı Kur’ân’ı adem

Zâhirâ derler adem şehrinde birşey yokdurur
Nerden aldı bu kadar dürr-i Bedahşan’ı adem

İns ü cin vahşî tuyûra hükm eden bir serveri
Âhiri gör n’etti tahtıyla Süleyman’ı adem

Kuvvetine mâlına mağrur olanlar n’oldular
Koydu yerler altına birçok Neriman’ı adem

Bunca davâ-yı enâniyet edenler n’oldular
N’etti Firavn ile bunca ehl-i tuğyanı adem

Âlem-i kesrette çok elvan suret gösterir
Vahdet içre cân ilinin cümle cânânı adem

Ehl-i vahdet zümresinin yolları andan geçer
Herbirine giydirir esvâb-ı nûrânî adem

Her sıfattan günde yüz bin türlü revnak gösterir
Hem semânın hâveri dehrin gülistanı adem

Irgalandıkça muattar zülfünün her mûyları
Tenlere verir hayâtı bûy-ı rindânı adem

Sahn u sahraya hayâtı irgürüp bâd-ı sabâ
Arz olur cennet misâli bâğ u bostanı adem

Bir zamân ismâîl-âsâ bir Halil’e ol püser
İnkıyâd et nefs-i kebşi eyle kurbân-ı adem

El çekip ağ u karadan farîg u âsûde ol
Nefsi kati et terk-i terk et eyle Süleyman-ı adem

Tâlib-i dînâr olup aldanma dünyâ mâlına
Berri bahri (bî) nihayet dürrü mercanı adem

Ölmeseydi birbirin yerdi cihan halkı kamu
Hazret-i Hakk’ın bize bu âlî-ihsânı adem

Bu cihan gülzârının bünyâdına oldur sebeb
İlm-i hikmet şehrinin şems-i şebistânı adem

Derdine sabr eyle dehrin Hazret-i Eyyûb gibi
Bir zaman Yûsuf oluben bekle zindân-ı adem

Tîğ-ı cellâd gamzesi bir anda yüz bin kan eder
Âlem-i mülk-i fenanın şâh-ı merdânı adem

Goncadan yüz gösterir bülbülleri feryâd eder
Doldurup bûy-ı Muhammed’le gülistanı adem

Hüsnünü arz eyleyip âşıkların canın alır
Berk urup vahdet yüzünden nûr-ı lemânı adem

Ref edip kesret hicabın gir muhabbet şehrine
Gir velîler gönlüne seyr eyle gülşen-i adem

Cennetü’l-Huld içre zevk eder iken Âdem Ata
İftirâk iline saldı anı şeytân-ı adem

Hazret-i Mûsâ elinde bir dıraht iken asâ
Sâhirin sihrine karşı kıldı su’bân-ı adem

Şübheden kurtarmak için ol zamanın halkını
Batn-ı Meryem’den kılıp nutk-ı Mesîhânı adem

Âlem-i âmâda iken cümle esmalar tamam
Nûr-ı Ahmed’den zuhura geldi ayanı adem

Bir elinde var hayâtı bir elinde zehr-i mâr
Hiç elinden kurtuluşun var mı imkânı adem

Kalbini pâk eyle kim Hak’tan sana mihmân gele
Bir gün olur olacaksın sen de mihmân-ı adem

Gelmeseydi âleme ol kâinatın mefharı
Hızra içirmezdi katre âb-ı hayâtı adem

Cümle âlem hüsnünün meftunu olmuşken anın
Kul olup sattırmadı mı Şâh-ı Ken’ân’ı adem

Öyle bir sultâna hadim olmuşuz ne gam bize
Pîr-i Sami olmuş iken şîr-i garrâni adem

Ol adem şehrinde kurmuştur velayet tahtını
Cezb eder mülk-i bekaya cümle yârânı adem

Tende lahmi Salih’in eşyada sehmi kalmadı
Murg-ı canı per açıp kılmakta cevlânı adem