Şehâ ‘aşk-ı dilârâdır bütün bizi kılan ihyâ
Vücûd u cisme cân veren gönül gözün kılan bînâ

Temevvüc itdi deryâlar anın ‘aşk-ı celâlinden
Tekevvün itdi eşyâlar gerek ednâ gerek a’lâ

Kamu ‘âlem münevverdir cemâl-i ‘aşk-ı pâkinden
Kamu âdem mubassırdır bununla keşf ider ma’nâ

Gerek ins ü gerek cinni feleklerde melekler hem
Bu ‘aşkın cilvesiyle dem urur her biri bî-pervâ

Ki kimyâ-yı cihân olmuş neye irse olur bâkî
Fenâ bulmaz o zât aslâ gerek dünyâ gerek ‘ukbâ

Vücûdu cümle zerrâtın bu ‘aşk ile olur sâbit
Ziyâsı cümle eşyânın bu ‘aşk ile olur iclâ

Gönül bir zerre ‘aşkından nice esrârı duymuşdur
Füyûzât bahş ider dâim oluben mazhar-ı Mevlâ

Gönül bir başka ‘âlemdir muhît-i ‘âlemîn olmuş
Muhât olur bu ‘aşk ile bu sırları bilir dânâ

Vâr ise ‘akl u idrâkin bu ‘aşkdan gel haberdâr ol
Duyasın bu rumûzâtı ne hikmetler ider Mevlâ

Bu ‘aşkın sırrına mazhar olan vâsıl-ı Hazret’dir
Bu zâhir vuslata şâhid ki “sübhânellezî esrâ”

Ki desti dest-i kudretdir Habîb’in anlasan sırrı
Buyurdu “mâ rameyte iz rameyte” sırrına Mevlâ

Bu ‘aşk ‘ankâ-yı Hazret’dir ki kûh-ı dilde hükm ider
Kamuya emri nâfizdir bozulmaz bir zamân aslâ

Bu Sûzî gönlü ‘aşkınla ‘aceb hayretde kalmışdır
Ki ‘aşkın şânıdır ‘âşıkları her dem ider şeydâ