Sırf içürdü bize vahdet câmını cânânımız,
Anınçün bir nefes ayrılmadı mestânımız.
Küfr-ü imân gussasından kurtulup Yâr’in bugün,
Şol ruh-u zülfünde bulduk küfr ile imânımız.
Lutf ile dün gice geldi bize teşrif etti Yâr,
Adın işitirken il oldu şükür mihmânımız.
Nice geldi cânı teslim eyledik kurbanlığa,
Hamd-ü lillâh kabul oldu bugün kurbânımız.
Halk-ı âlem her dem okur “Küll-ü şey’in halik-ün”,
Kendi okur dâimâ “İllâ vech” e Subhânımız.
Bir aceb hatlardürür geh yazılur, geh silinur,
Vech-i bâkî levhi üzre dâimâ â’yânımız.
Aşinâlık arttığınca ey Niyâzî dost ile,
Arttı bezm-i vahdet içre günbegün seyrânımız.