Tecellinin makamıdır garib makam;
O makamda âşık kullar dolaşır
Hangi gönüle tecellisinin nurunu gönderse
Şuursuz olup kendini bilmeden feryad eyler

O makamın yollarının rehzeni var
Kılavuzsuz yola girse, yoldan şaşar
Vesvese eyleyip lânetli şeytan dinini bozar
Kendi yoluna koyup onu şaşkın eyler

O makamı bildiren rehber gerek;
Tarikatın ön safında safder gerek;
İşbu yolu zabteyleyen server gerek;
Öyle mürşid cennet mülkünü hazır eyler.

O makama eren âşık şarap içer;
Ev-barkını yağmaya verip candan geçer;
Şevk kanadını Hazret’e doğru tutup uçar;
Arş ve Kürsü, Levh ve Kalem tayran eyler.

Cemal dileyip terk eylesen mâsivayı;
Ölmeden önce vücudunu eyle fâni;
“Ve enhârun min aselin musaffa” yı;
Cennetini hâs kuluna ihsan eyler.

Ol makamın tevhid adlı ağacı var;
Gölgesinde âşık kullar Burak’a biner;
Her bir dalı bin yıl kadarlık yolu tutar;
Herhangisi kendi kendine ünvan eyler.

O ağacın meyvesinden tadan kullar,
Dünyasını âhirete satan kullar,
Kabir içinde huzur içinde yatan kullar
Seherlerde göz yaşını umman eyler.

Himmet kuşağını Kul Hoa Ahmed bele bağla;
Muhabbetin ateşi ile yürek dağla;
Yakanı tutup tan atana kadar dinmeden ağla;
Meğer sana rahmet ederek canan eyler.

Hoca Ahmet Yesevi