Hicrânlar tül tül ufkumda ağaran her sabah,
Bilsem ki sırf ben miyim düşünen, bir bilsem âh!

Gurbet, yalnızlık, perde perde duygu ve elem,
Gam yükünü taşıyan bir ben, bir de bu kalem..

Ben söylerim o yazar, düşünürüm yaş döker;
Bu uzun yolculukta, ızdırap sürer gider…

Bir gün her şey biter, bitmeyen sadece hasret!
Hicret içinde vuslat, vuslat içinde hicret;

Arayıp bulamamak, bulup da erememek,
Hergün bilmem kaç kere ölüp ölüp dirilmek…

Düşünüyorum nerden geldiğimi, kimim ben?
Bir şeyler arıyorum her yerde ve derinden;

Kendisine “Sen” diyeceğim gönül sultanım,
Her yerde arayıp durduğum can içre cânım.

Duyduğum anda O’nun o ruh veren sesini,
Aşıp gitmiş olacağım bu “ten” kafesini.