Zehi şirin huylu dilber ki bu dem durağı canda,
Can evini çün dost ala, hemen özü sığar orda.

Can içinde dostu bulan ayrık yerde ne istesin,
Onu taşra soranların ömrü geçti perakende.

Onun ki aşkı gözgüsü, kendinde gösterir bizi,
Gönül esrik Hakk’a aşık esir olmuş bu dermande.

Onu bana sorar isen, yönüm dosttan yana benim,
Her ne halde yürür isem, mihrim arta durur günde.

Bu surette kim var daha, yönün ayrık yöne döner,
Benim varlığım dost aldı, eserimdir kalan burda.

Onu bana soranlara nasıl tarif edeyim ben,
Diliyle kim edebilir, bu aşkın durağı nerde.

Zehi ki ilahi devlet, kime yoldaş olur ise,
Ki dost ile sürdü ömrü, bu arada bu mekanda.

Dosttan yana giden kişi, kendiliğin koyasıdır,
Dünya tutagelen herif tutsak olur bu divanda.

Nice şirin durur gel gör, ki kocalar yiğit olur,
Esrikliği ayılmadan ne söyler ki bu meydanda.

Yunus, gel gör aşıkları, nice yavı varıp durur,
Dünya ahret elden koyup, ne verende ne alanda.