Benim canım uyanıktır, dost yüzüne bakan benim,
Hem denize karışmağa, ırmak olup akan benim.

Irmak gibi ben çağlarım, gah gülerim, gah ağlarım,
Nefsin ciğerin doğrarım, kibri kini yıkan benim.

Kırdım bu nefsin çerisin, bir ettim burc ve barusun,
Pak eyledim içerisin, mülketini yuyan benim.

Ben hazrete tuttum yüzüm, o aşk eri açtı gözüm,
Gösterdi bana kendözüm, Ayet-i küll denen benim.

Şah didarın gördüm ayan, hiç gümansız belli beyan,
Kafir ola inanmayan, o didara bakan benim.

Benim durur bu cümle iş, hikmet ile bu yaz ve kış,
Ben bilirim yad ve biliş, ırılmasız duran benim.

Bu cümle canda oynayan, damarlarımda kaynayan,
Kûlli dillerde söyleyen, kulli dili diyen benim.

Nemrud odun İbrahim’e, ben bağ ve bostan eyledim,
Küfür yüzünden doğuran, yine odu yakan benim.

O Hallacı Mansur ile, söyler idim Enel Hakk’ı,
Benim yine o boynuna, dar urganı takan benim.

O Hak habibi Mustafa, Miraca edecek sefer,
O dem canım hak eyledim, o sırrını duyan benim.

Şimdi adım Yunus olur, o demde İsmail idi,
O dost için Arafat’a, kurban olup çıkan benim.

Bu çark benim hükmümdedir, her yanda ben oturmuşum,
Mülk benimdir, hükmederim, yıkan benim, yapan benim.

Sad benim, Said benim, Yunus dahi benimledir,
İlmi ledündür üstadım, o esrarı duyan benim.