Dervişler gönlü safa hükmeder Kâf’dan Kâf’a,
Ey nice selatînler zebunu dervişlerin.

Dervişlerin halleri, Hak’a gider yolları,
Arş’ta nalin döndürdü Üveys’i dervişlerin.

Resul ağdı Mirac’a, nazar eyledi hoca,
Görün görün kim nice, vasfını dervişlerin.

Arş’tan döndü Mustafa, onda ashab-ı safa,
Dinledi sözlerini, sır sözü dervişlerin.

Resul indi tapuya, elin vurdı kapıya,
Dediler kimsin ona, miskini dervişlerin.

Resul girdi içeri, yarenler durdu öri,
Aşıklar didar gördü, visalin dervişlerin.

Resul dedi ey Kayyum, bunlar acayip kavim,
Sır denizi kılmışsın gönlünü dervişlerin.

Bunlara benim dedim, bunlara benin dedim,
Unutturdum malını gencini dervişlerin.

Dervîşlik bir pîşedir, hırkacığı mişedir,
Çok canavarlar yürür donunda dervişlerin.

Miskin Yunus n’eylesin, nice bir şerh eylesin,
Aşıktır kul söylesin vasfını dervişlerin.