Var oluşu idrak insana büyük mutluluk,
Ölmezliğe erer erenler hep bu imanla…
Hasretle yanan sînelerin hasreti yokluk,
İnler dururlar her zaman ayrı bir hicranla…

Bin bir kaosun kol gezdiği iklimlerinde,
Ne bir şafak ağarır ne de bir güneş doğar.
Ağıtlar duyulur her zaman çevrelerinde;
Yeis nâralar atar, zulmet ışığı boğar…

Varlık ona bir hülyâ, ölüm korkulu rüyâ;
Bütün bir hayat boyu düşer, kalkar, sürünür..
Ve dört bir yanıyla cehennem kesilen dünya,
Ölüm soluklar ve gayyâlar gibi görünür.

Bir başkadır yaşamak bizim iklimimizde,
Ne tipi-boran duyulur, ne de hazan ağlar.
Zamanın zümrütleştiği bu uhrevî yüzde,
Her an ayrı bir bahar olur neş’eler çağlar…

Gurûblar hep vuslat perdesi aralar geçer;
Şafaklar toyla-düğünle ağarır her gece.
Rûh bu hülyâlarla en sezilmezleri sezer;
Çözülür, çözülmeyen o bir yığın bilmece…

Duygular köpürdükçe yollar inişe döner,
İnsan kanatlanır yürür tepelere inat;
Her dönemeçte pırıl pırıl ayrı bir fener,
Sönmeyen ışık kaynağından ki, odur murat…