Ah ümmetim diyerek ayrıldın aramızdan yalnız kaldı ümmetin yıkıldılar ardından
Medine’de hiç güler mi yüzler sen olmadan sensizliğe nasıl can dayansın ki Efendim ah Efendim

Sen gidince Fatıma’n yanıp yanıp eridi sahipsiz/babasız kaldık diye gece gündüz inledi
Ebubekir ağladı Ömer feryatlar etti anladık ki sensizlik ne zor imiş Efendim ah Efendim

Rasulün Kasva adlı devesi bile yandı ondan/senden kalmaya o da dayanamadı
Başını taştan taşa vurup vurup ağladı kimler yanmadı ki sensizliğe can Efendim ah Efendim

Sen gidince Bilal’im ezan okuyamadı alıp başını gitti yad ellere dayandı
Sen gidince Bilal’im ezan okuyamadı nereye baksa seni hatırlayıp ağladı
Muhammed Resul deyince yerlere kapandı kalamam dedi Medine’de sensiz Efendim ah Efendim