EY İNSANLIK NERDESİN? Neden çıkmıyor sesin?
Yok mu, bunca zâlime, “Dur!” diyecek nefesin?
Şu küresel feryatlar, sana daha ne desin ?
Gör ki; dünya çıldırdı, vahşet kana doymuyor;
Kur’ân’ın çığlığını, ehl-i cinnet duymuyor.

EY İNSANLIK NERDESİN? Sökülüyor temeller,
Çöplüklerde çürüyor, nice ulvî emeller.
Edep, hayâ, ne varsa, sildi süpürdü seller.
Gör ki; dünya kudurdu, cinnet cana doymuyor;
Kur’ân’ın çığlığını, ehl-i zillet duymuyor.

EY İNSANLIK NERDESİN? Kol geziyor zâlimler,
İlim kürsülerinde, boşa giden tâlimler,
Ne yazık ki; bir türlü, uyanmıyor âlimler.
Gör ki; sözde çağdaşlar, cehâlete doymuyor;
Kur’ân’ın çığlığını, ehl-i gaflet duymuyor

EY İNSANLIK NERDESİN? Biraz akıl ver bize,
Şu koskoca dünyayı, dar ettik kendimize.
Sen gittiğinden beri, zulüm gelmiyor dize.
Gör ki; dünya savruldu, dalâlete doymuyor;
Kur’ân’ın çığlığını, ehl-i küfür duymuyor.

EY İNSANLIK NERDESİN? Tefrika içimizde,
Dünya müslümanları, ahlâkî bir krizde.
Sen gidince ne irfan, ne iz’ân kaldı bizde.
Gör ki; nice devletler, fitnelere doymuyor;
KUR’ÂN’IN ÇIĞLIĞINI, ehl-i nifak duymuyor.