Oruç zor gelmezdi, günler kısalsa,
Namaz da kılardık, vaktimiz olsa,
İbâdet kolaydı, iş bize kalsa;
Nasıl olsa Allah affeder bizi;
Ölmeden yaparız, biz tövbemizi.

Her evde, bir Kur’ân, vardır ya rafta,
Mutlaka alınır, tozu her hafta,
Ayrıca.. Duvarda arapça yafta;
Nasıl olsa Allah affeder bizi;
Her yıl göndeririz mevlidimizi.

Lâkin.. Zekât işi, biraz karışık,
Nefsimiz, fitreyle daha barışık.
Fakir, fakirliğe zaten alışık;
Nasıl olsa Allah, affeder bizi;
Kurbanda verdik ya etlerimizi.

Medeniyet; hoşgörüdür inan ki,
Günde bir kadehten, ne çıkar sanki?
Etrafta, o kadar günahkâr var ki;
Nasıl olsa Allah, affeder bizi;
Daha dün kutladık kandilimizi.

Gör ki; insan eli, Merih’e değmiş,
Güneş de, sırada beklemekteymiş.
Artık, bu devirde “tesettür” neymiş?
Nasıl olsa Allah, affeder bizi;
Çünkü; yalnız bizde, kalbin temizi.

Ulusal onuru, yaymaksa maksat;
Güzellik yarışı, ne büyük fırsat.
Ah ! Şu “bağnazlar”da, olmasa fesat;
Nasıl olsa Allah, affeder bizi;
Görüyor.. Bu millî gayretimizi.

Karamsar düşünmek, ne kötü bir huy,
Zaman sana uymaz.. Sen zamana uy!
Bak.. “Vız gelir” diyen, şarkıları duy;
Nasıl olsa Allah, affeder bizi;
Az sonra görürüz(!) cennetimizi.

Zaman seli hızla, haşre akarken,
O, berzâh kapısı, bu kadar darken;
İnsanda bu ilim, bu akıl varken;
Affı, azâbından fazladır diye,
Allah’a bu isyân, hayret ki niye?