Nazlı nazlı süzülür sert kayalardan,
Üstünde bembeyaz bulutlar,
Kuytusunda yemyeşil bir yamaç.
Sallar beşiğini şefkatle rüzgar.

Nazlı nazlı süzülür sert kayalardan,
Çakıl taşlarıyla dökülür yamaçlardan,
Aşkını haykırır yüce semalardan.
Sallar beşiğini şefkatle rüzgar.

Dağ geçitlerinde,
Toplar renk renk çakılları,
Ve bağrına basar kardeş pınarları.

Çiçeklenir ayağını bastığı her yer,
Nefesiyle yeşerir çayır ve çimen.
Yoldaşı olur komşu ırmaklar,
Ovaları doldurur gümüş ışıklar.

Seslenir tüm ırmaklar:
“Al bizi de yanına,”
Bağrını açmış bekliyorken Yaradan.
Yoksa kızgın çöl ve güneş yutacak hepimizi,
Dağın ırmaklarını, ovanın ırmaklarını,
Hepimizi al,
Kavuştur bizi Sonsuzluk Ummanına.

Dağ geçitlerinde,
Toplar renk renk çakılları,
Ve bağrına basar kardeş pınarları.
“Peki,” der dağ pınarı,
Kendinde toplar her bir kaynağı.
Haşmetle kabarır göğsü, kolları.
Bayraklar dikilir geçtiği yerlere,
Yeni şehirler doğar enginliğinde.
Heybetli mermer sarayları
Bırakarak ardında,
Akar nazlı ve vakur endamıyla.

Dalgalanır üzerinde binlerce bayrak,
Buluşturur kardeşlerini sonsuz ummanla,
Kavuşurlar en sonunda Huzura.