Peygamberimiz (s.a.v.), yolculuğa çıkarken bineğine bindiğinde üç kez “Allâhü Ekber” dedikten sonra şu duayı okurdu:
“Subhanellezî sehhara lenâ hazâ ve mâ künnâ lehû mukrinîn. Ve innâ ilâ Rabbinâ le münkali-bûn. Allâhümme innâ nes’elüke fî seferinâ hâze’1-bir-ra ve’t-takvâ ve mine’l-ameli mâ terdâ.
Allâhümme hevvin aleynâ seferinâ hâzâ vatni annâ bu’dehû. Allahümme entessahibu fissefer. vel-halîfetü filehli. Allâhümme innî eûzü bike min va’sâis-seferi ve keâbetilmenzari ve sûil-münkalebi fil-mâli vel-ehli vel-veled.”

“Bize bu (binekleri) hizmetçi kılan Allâh’ın şânı ne yücedir. Yoksa biz buna Güç yetiremezdik. Şüphesiz ki, biz Rabbimize döneceğiz. Allâh’ım! Senden bu yolculuğumuzda iyilik ve takva; ve Senin razı olacağın amelleri dileriz. Allâh’ım! Bu yolculuğumuzu bize kolay kıl. Bize yolumuzun uzaklığını dürüp yakınlaştır. Allâh’ım! Yolculuğumuzda sahibimiz sensin, geride kalan ailemizin de vekili Sensin… Allâh’ım! Yolculuğun zorluklarından, kötü durumlara düşmekten, malımızda ve ailemizde oluşacak kötü durumlardan Sana sığınırım.” (Müslim, Hac, 425)