Bir nokta idim kıldı benî kaamet-i Tûbâ
Giydirdi eliften beni tâ yâ’ye o Mevlâ

Âyanda iken gizlice bir gevher-i yektâ
Rabbim beni kıldı ulu bir Kâ’be-i Ulyâ

İdrâk-i me’ânî ile rûh ufkunu geçtim
Ol sikke-i kevneynin özü cevheri bendim

Cismim görerek sen beni gördün mü sanırsın
Gölgem bu benim yoksa sen aslım mı sanırsın

Eylerse eğer kendin ayân sen yok olursun
Bu perde-i sûretle beni ben mi sanırsın

Yârab seni hiç bilmeye kaadir mi olur ben
Bilse bilir ancak seni sen, bensiz olan ben

Ben kendimi kaybettiğim anda seni buldum
Devr eylediğim âlemleri yok vâr olarak ben

Yâ Rab şükr etmeğe insanda ne vardır?
Eltâfına, ihsânına itaat mı, ne vardır?

Kulluk mu sanırsın a sefil gaflet-ü cürmü
Yokla hele gör kendini kim sende ne vardır

Yâ Rab Senin eltâfını ta’dâda mecal yok
İfâ-yı şükür eyleyecek kimsede kaal yok

Her ne var ise bende benim cümle senindir
Vermezsen eğer şükrü de şükr etmeğe hâl yok

Geldim geleli âleme ettin bana ihsan
Her arzumu verdin burada kalmadı noksan

Ben pâk olarak saf nice geldimse vatandan
Öyle dilerim avredi verme bana hicran

Firkat oduna dûzaha Allah beni atma
Sevdiklerinin bâşı için cânımı yakma

Ken’an kulunun çoksa da isyân ü günâhı
Dûr etme cemâlinden onu cehline bakma