Kayboluşun kapısı arandığında
veya sonsuzluğa uzanan ipin ucunda,
hep İstanbul gelir aklıma
Canın acıya tiryaki olduğu yer
İki deniz, iki kıta yüzyüze gelir de
Bin hayal belirir, bin hayal kaybolur gözlerde
İstanbul, eşsiz resmin söylediği şarkıdır
Öyle içli öyle berrak ve derin
Geceleri, yedi tepeden sesi gelir sahillerin
Kendini bulmanın öyküsü burada yazılır
Yokoluş dehlizlerinin yanıbaşında
İnsan insanı az bulur, çok kaybeder istanbulda..
Bir çeşme istanbulluysa akmasa da olur
Tarih düşünür çünkü, zaman konuşur
Bir kez düşmesin yolun istanbula, dönüşü yoktur”