Alaca vakitlerin hoyratça tırmaladığı loş kentlerde bir yalnızsın. Yumuşacık yastıkların bencilliği beslediği sağır vakitlerin bir çaresizi sensin. Silahların konuştuğu, hasetlerin kol gezdiği, kibirlerin boy verdiği amansız kuyulara itilmiş bir yetimsin. Yok, Elinden tutan yok güneşin bile… Başını kurtaramıyorsun her akşam göğü kana bürüyen, yıldızları karanlığa bulayan akşamların aldırışsız geçişinden. Geri gelmiyor gün. Bir dahası yok hayatın. Akşamın kızılca kıyametini avuçlarında gül kızılı bir dua eyleyen Kutlu Elçi’nin müjdesi duyuluyor dinle… Allahüekber.
Çürüyüp giden vakit, nefes nefes solan hayatın özünü damıtmaya çağrılıyorsun seccadeye. Elinden tutamadığın ellerini şimdi sonsuzluğa bağla şimdi. Tükeniş rüzgârlarından uzak tutamadığın saçlarını ahrete uzat şimdi rükûlarda. Bir türlü vefalı aynalara tutamadığın yüzünü sonsuzluğa akıt şimdi secdelerde. Şimdi, akşam namazı vakti…