Atası İbrahim, soyu ne güzel.
Tertemiz mayası, huyu ne güzel.
Selviler de hayran boyu ne güzel.
Müjde dostlar müjde, doğdu o güzel.
Başlangıcı ne hoş, sonu ne güzel.
Olayları doğru okuyan Persler,
Diyordu ki gece gündüzü besler,
Uyarıdır bize bu gelen sesler…
Uyan İran uyan, uyuyor musun,
Gelen Hakkın sesi, duyuyor musun
Talihi Kisrâ’nın ona darıldı;
Sarayının sütunları yarıldı,
Adamları birer birer dağıldı…
Bekle gör vaktini ey köhne İran!
Kurtaramaz seni Şah Enuşirvan.
Bütün mecûsiler şaşkına döndü,
Taptıkları ateş ansızın söndü!..
Öfkeyle mubedler hayli dövündü.
Nehrin uğradığı deprem müthişti,
Hem kaynağı hem yatağı değişti…
Filistin diyarı pek huzursuzdu,
Savalılar üzgün ve umutsuzdu,
Gölleri kurumuş, Sava susuzdu!
Koşup suya giden eli boş döndü,
Susuz savalılar çılgına döndü!..
Neler oldu o gün bir düşün hele,
Doğumu âleme saldı velvele,
Ola ki insanlık kendine gele!..
Ateş su kesildi bir anda sanki,
Sular ateş olup yaktı inan ki…
Cinler sevincinden çığlık atıyor,
Yükselen nur ruha neşe katıyor,
Bâtılın yıldızı sönmüş batıyor!
Artık cihan hep şen, güldür, çemendir,
Madde ve mânâda Hakk egemendir.
Ârif her olaydan bir şeyler sezer,
Gafiller yer, içer âvâre gezer,
Uyarıya kulak veren ne gezer!..
Sağırdılar sanki, kördü gözleri,
Karanlıktı gece ve gündüzleri…
kahinler kavmini uyarıyordu
Bu din böyle devam etmez diyordu
Gelin Hakka diye yalvarıyordu
Yürekler pas tutmuş silemediler
Hak nedir batıl ne bilemediler
Yere serilmişti Kâbe’de putlar
Şaşkındı müşrikler kırık umutlar
Kâinatsa yeni doğuşu kutlar
Yıldızlar cümbüş var kayan kayana
Her şeyde ibret var fakat duyana
Vahiy kapısını şükür açana
Artık geçit yoktur nifak saçana
Şeytanlarda panik kaçan kaçana
Zaman zaman İblis kursa da pusu
Daha tutunamaz şeytan ordusu
Kaçıp kurtulmaya yoktu ferleri
Sanki Ebrehe’nin yiğit erleri
Hayrete düşürdü hep görenleri
Resulün attığı çakıl taşarlı
Nasıl eğdirmişti mağrur başları