Ben kim olduğumu biliyorum ama sen kimsin? Ne büyük bir yalnızlık, hiç kimsenin kollarında olmak. Ne büyük bir zulüm âdem kokusunu kaybetmek. Hoyrat zulmün sonsuzluğunda bütün çiçekleri öldürmek. Adını fısıldamak isterdim oysa sevgiyle Ama senin adını unuttum, ne büyük bir yalnızlık. Sahi senin adın neydi? Ah! Hatırladım. Özgürlük! Denizleri çağırsam faydasız Çiçeklerime sığınsam nafile. Gecenin karanlığında kayıp bir hazine. Zalim, sevgisiz, yaralı bir yalnızlık bombaların sağanağında Kalbime unutmasını söyleyeceğim. Hiç yaşanmamış, hiç olmamış gibi. Ama gece şahit bu ana, ağlıyor melekler hüsranıma. Kalbim unuttuğun zaman fısılda kulağıma ben unuttum de bu acıyı. Ben de unutur muyum acaba? Unutur muyum bir zamanlar top oynadığım sokakların yabancılığını, hoyratlığını? Kulaklarımdan silinir mi bu bombanın uğultusu? Canları döküyor an, Acı bir ateş. Annesiz yetişir mi? Hele aile ile sulanmazsa çocuk… Savaş, Tarlalarımızı sürüyor hoyratça? Kanın suladığı toprak Hiç filiz verir mi? Çürüyüp gidiyor dünyanın gözünde Âdemoğlu. Ne beyhude bir telaş, Ne zavallı gayret. Ne hoyrat bir gece. Kuytularda gizlenen özgürlük, Söyleyin kral olmuş soytarılara gözyaşlarım. Durmayın yetiştirin, Ölmesin daha fazla çocuklar.