Ey gönül niye hep böyle avaresin.
Yüreğin perişan pare paresin.
Bulaşmaz mı elin hiçbir şifaya
Bunca köşk, içinde bir viranesin
Sorsalar bir gün, ne diye derdin
Hani sen yalnızca onu severdin
Bunlara cevaben neler söylerdin
Işığa yabancı bir pervanesin
Bulunur mu âlemde böyle bir yürek
Sana bu işte bu dostluk gerek
Sarıl kullarına öteyi bırak
Ama sen ama sen bir biçaresin
Hadi gel teslim ol ehline kalbin
Geçmeden eline nihai celbin
Bu sevda tahtına hiç durma gel bin
Yoksa dilde onulmaz bin bir yâresin
Sevgiyi sevgiye aşkla sarmışlar
Muhabbeti gözyaşıyla karmışlar
Kaç yüz binleri derinden çıkarmışlar
Sense hala nefsinde bahanesin