Haber eylen âşıklara, aşka gönül veren benim,
Aşk bahrisi olur iken denizlere dalan benim.

Deniz yüzünden su alıp, sunuveririm göklere,
Bulutlayın seyran edip, arşa yakın varan benim.

Yıldırım olup şakıyan, gökte melaik dokuyan,
Bulutlara hüküm süren, yağmur olup yağan benim.

Gördüm göğün meleklerin, her biri bir işdeymiş
Hak Çalap’ın zikrin eder İncil benim Kuran benim.

Gördüm diyen değil gören, bildim diyen değil bilen,
Bilen odur, gösteren o, aşka esir olan benim.

Benim canım uyanıktır, dost yüzüne bakan benim,
Hem denize karışmağa, ırmak olup akan benim.

Irmak gibi ben çağlarım,gah gülerim, gah ağlarım,
Nefsin ciğerin doğrarım,kibri kini yıkan benim.

Ben hazrete tuttum yüzüm, ol aşk eri açtı gözüm,
Gösterdi bana kendözüm, Ayet-i küll denen benim.

Şah didarın gördüm ayan, hiç gümansız belli beyan,
Kafir ola inanmayan, o didara bakan benim.

Bu cümle canda oynayan, damarlarımda kaynayan,
Kûlli dillerde söyleyen, kulli dili diyen benim.

Bu çark benim hükmümdedir, her kanda ben oturmuşum,
Mülk benimdir, hükmederim, yıkan benim, yapan benim.

Evvel benim, ahir benim, canlara can olan benim,
Azıp yolda kalanlara hazır medet eden benim.

Halk içinde dirlik düzen, dört kitabı doğru yazan,
Ak üstüne kara dizen, ol yazılan Kuran benim.

Yunus değil bunu diyen, kendiliğidir söyleyen,
Kafirdürür inanmayan, evvel ahir hemen benim

Adımı Yunus taktım sırrım âleme çaktım
Bundan ileri dahi dilde söylenen benim