Sen yokken sayıklardım adını…
Varken bozar mı adın dilimdeki endamı…

Bir tek hayalin kalsa aynada aklıma düşen…
Gözlerim ilhamla ışıldayacak…
Düştükçe varlığın aklımın gözlerinden
İlhamlarımın kapısını en evvel âşıklar çalacak…

Sevgili sen yokken sayıklardım adını
Varken zikretmez mi ki yüreğim yâdını
Aşıklar ki ben doğmadan çaldılar aşkı benden…
Ve yitiğimle hamurumu yoğurdular…
Derken dilim bahsetmedi artık senden…
Sevgililer aşk acısını suskunluğumda buldular …

Sevgili sen yokken sayıklardım adını
Varken kim susturabilir feryadımı
Kaç bilinmezlikten geçerek eğrildim, dövündüm…

Aynalara küstüğümden beri…
Tunç taraklarda şekle sokuldum, yokluğunla övündüm.
Dillendirmedi yine de içimdeki duruş seni…

Sevgili sen yokken sayıklardım adını
Varken BİTİREBİLİR Mİ ayrılığın sabrımı
Ben öyle bir başına kalemimle konuştukça…
Vuslatın sararan türküleri kurulacak mısralarıma,
Anlamını bilmediğim kelimelerle sevdayı anlattıkça…

Kurtulmak istemediğim gidişin kurulacak nakaratlarıma…

Sevgili sen yokken sayıklardım adını
Varken çekmez miyim ki sensizliğin kahrını…
İçimdeki ürpertidir gözlerimi titreten…
Leyla’dan öyküler taşırım Mecnun’a dönmüş gözlerimde…
Birden değişiverir aynada beliren…
Belki de Aşk yeniden anar seni kilitlenmiş dilimde…

Ey Sevgili sen yokken ben sayıklardım adını
Varken ellerimden alabilir misin seni var eden feryadımı