Ey cemalin nur-i Yezdan v’ey yüzün mir’at-ı nur
Hep kelamın dahi Hakk’tır âşıka gelmez futur
Halk olalı bu avalim gelmemiş mislin senin
Cümle mahl^ka Resul’sün “câeni men fi’n-nuşur”
Dişlerin dür danesidir leblerin yakut senin
Her kulun medhinde aciz ins ü cinn ü bil ki hûr
Ben ne hâkim ki senin vasfını şerh eyleyeyim
Şanına levlak buyurup medh eder Rabb-i Gafur
Parmağın mucizi yekfi âleme ey dost senin
Bilmeyen kadrini müşrik Hakk katından oldu dur
Sen şeha ümmetliğe kıldı temenna hep gelen
Çün temenna vasfın eyler yüz suhuf İncil Zebur
Hem Süleyman kuş dilin bilmezdi ger sen gelmesen
Musa etmezdi suudu hem kelam-ı Dağ-ı Tur
Nice mevti hayy edip sayende İsa ümmetin
Nemrud’un narı olupdur ceddin İbrahim’e nur
Leblerin ab-ı hayattır Hızr u İlyas’a senin
Hikmeti fazlınla buldu etti Lokman hem nuşur
Derd-mendim Seyyid’e eyle şefaat ey Resul
Dilde zikrin kalpde fikrin bir kulundur pür-kusur