Zât-ı Hakk’da mahrem-i irfân olan anlar bizi
İlm-i sırda bahr-i bî-pâyân olan anlar bizi

Bu fenâ gülzârına bülbül olanlar anlamaz
Vech-i bâkî hüsnüne hayrân olan anlar bizi

Dünyâ vü ukbâyı ta’mir eylemekten geçmişiz
Her taraftan yıkılıp vîrân olan anlar bizi

Biz şol abdalız bıraktık eğnimizden şâlımız
Varlığından soyunup üryân olan anlar bizi

Kahr u lutfu şey’-i vâhid bilmeyen çekti ‘azâb
Ol ‘azâbdan kurtulup sultân olan anlar bizi

Zâhidâ ayık dururken anlamazsın sen bizi
Cür’a-i sâfî içip mestân olan anlar bizi

Ârifin her bir sözünü duymaya insân gerek
Bu cihânda sanmanız hayvân olan anlar bizi

Ey Niyâzî katremiz deryâya saldık biz bugün
Katre nice anlasın ummân olan anlar bizi

Halkı koyup lâ-mekân ilinde menzil tutalı
Mısriyâ şol cânlara cânân olan anlar bizi

Bizi ancak Allah’ın zâtındaki gizli bilgilere sahip olanlar ve marifet sırlarında sonsuz deniz olanlar anlayabilir. Bizi bu dünyanın gelip geçici gül bahçesinde bülbül olanlar değil; ancak Allah’a hayran olanlar anlar.
Bu dünyâ için de âhiret için de uğraşmaktan geçtik; Allah’tan başka bir derdimiz kalmadı. Bizi her taraftan yıkılıp viran olanlar anlar.
Biz bedenimizdeki şalı bırakmış, her türlü makam ve mevkiden vazgeçmiş abdallarız. Bizi ancak varlığından soyunanlar anlar.
Kahrı da lutfu da bir bilmeyen azâb çekti; bizi o azâbdan kurtulup sultân olanlar anlar.
Ey zâhid! Sen bizi ayıkken anlamazsın. Bizi ancak aşk şarabından içip sarhoş olanlar anlayabilir.
Âriflerin her bir sözünü anlayabilmek için nefsin esaretlerinden kurtulup insan olmak gerek. Bu dünyâda nefsine kul olup hayvân derekesinde olanlar bizi anlayamaz.
Ey Niyâzî! Biz bugün damla gibi olan varlığımızı deryâlara salıp yok ettik. Bizi artık varlığından geçemeyenler değil okyanus olanlar anlar.
Ey Mısrî! Allah’tan başka her şeyden vazgeçip mekânsızlık ilinde kaldığımızdan beri bizim hâlimizi ancak cânlara cânân olan anlar.