Âşık oldur olmaya kendinde aşkdan maada
Hem serâpâ sâf olup hem kalbi sâfî aşk ola

Ap açık meydân-ı aşk lâkin girer yüz binde bir
Ol sebepten az olur âlemde âlemde uşşâk-ı Hüdâ

Âşıkım, çoktur deyen, lâf ehline verme kulak
Bellidir aşk ehli dâvâ yoktur onlarda şehâ

Âşıkı îsâl eden mâşûka aşktır, ehl-i aşk
Ol sebepten râh-ı aşka eylediler iktidâ

Kesb ile mümkün değil, ihsan-ı Hakk’tır çünki aşk
Kes sivâdan meyli, aşkın, kıl talep Hakk’dan atâ

Aşka yoldaş olsa ger mutlak du âlemde o zât
Nura müstağrak olur elbet bulur dâim safâ

Eyle gayret koş yetiş uşşâka mutlak dâhil ol
Râh-ı aşk yalnız geçilmez kalma sahipsiz yaya

Dâmenin tut âşıkânın elde fırsat vâr iken
El etek kalkarsa dersin hasretâ vâ hâsretâ

Mâsivây-ı aşkı soy her kim çıkarmazsa anı
Şehre almazlar kalır hariçde mahrûm-ü cüdâ

Özleyen bu şehri bunda sâfi aşk olmak gerek
Evvelâ tâhir olurlar sonra derler es-salâ

Şehr-i aşka böyle erler böyle âşıklar girer
Çünki namzettir bu şehre Enbiyâ-vû Evliyâ

Çok ayandır şehr-i aşk âşıklarındır şübhesiz
ŞEMS’a aşkın şehrinin bâbın küşâd et Rabbenâ