Bahr-i hayrete salar güneşleri hâlın senin
Gönlüm eyler nehr-i nûr dolunca hayâlin senin

Ey kerem-pîşe niyâzdârın yüzü yerlerdedir
Levhâ-i sadrımda sâbit nakş-ı eşkâlin senin

Olmuş oldu ey dirîğ nâmım mekālinden berî
Kim görübdür menden özge böyle bir hâlin seni

Akl ile aşkı beraber al da gel fermân ise
Kimde cem’ olduysa göster emr-i muhâlin senin

Zevk-ı dil zâil olunca rûh hayâtından düşer
Bu hayâtımın hayatı nûr-i dil mâlin senin

Bir göreydi gözlerim ebrû-kemânın tâkını
Âl ile elden alaydı vârımı âlın senin

LUTFÎ-tek var mı aceb bir kâʻbe-i kûyinde yâ
Dest-beste gönlü haste hâk-i niʻâlin senin