Ben aşkın hamurunu yoğru yoğur özedim
Sen dünyâyı bezerken ben gönlümü bezedim

Gece salâtta kâim sıcak günlerde sâim
Çektim tevhidi dâim îmân’ı tâzeledim

Aşkın mey’ini içtim dünyâ hazzını geçtim
Dünyânın nîmetinden sanmayın ha mezedim

Nefsimi bilince vaş kuru idim oldum yaş
Ayaktım yaptılar baş çoban olup lez’edim

Meyledince ben yâre oldum miskin âvâre
Başladı dostlar zâre attılar taş lezedim

Dost sevdiğin öldürür odu aşka yandırır
Kötü adla andırır hikmetin çözemedim

Hele bakın dostlarım derdi aşka tutuldum
Çok taşlanıp itildim lâkin aşktan bezmedim

Nasip olmuş tâ ezel almış gönlümü güzel
Gönlüm alan güzeli görmeyi çok özledim

Yunûsî miskin coştum dostun yolunda koştum
Sâkindim coşup taştım gönlümü cezbeledim