Bir göz ki onun olmaya ibret nazarında
Ol düşmenidir sâhibinin baş üzerinde
Kulak ki öğüt almaya her dinlediğinden
Akıt ana sen kurşunu hemen deliğinden
Sol el ki olmaya hayr-ü hasenâtı
Verilmez ona Cennet ilinin derecâtı
Ayak ki ibâdet yolunu bilmez onu kes
Öğrensin onu mescid önünde kapıda as
Bir dil ki Hakk’ın zikri ile olmaya mu’tâd
Urma sen ol et pâresine dil deyu hiç ad
Nefsim deme şol dîve ki ilter seni şerre
Nefis odur anın fikri vü meyli ola hayre
Gönül müdür ol kim içi vesvâs ile dolmuş
Kibr ile hased askeri her yânını almış
Şol cân ki fekat cismi diri tuta deme cân
Hayvanda da vardır o damarlarda dolan kan
Can ol ki Nefaht-ü dedi Kur’ân’da ana Hakk
O nefha-i Rahmâniyyedir bu sırr-ı mutlak
Ol rûh-i izâfiye kim erdi odur insân
Ol nokta-i kübrâdır olan sûret-i Rahmân
İnsanda denür ana dahi hem Âdem-i ma’nâ
Hem rûh-u musavverdir o hem âkil-ü danâ
Zirâ ki cihâna niye geldiğini bildi
Maksûd olunan matlab-i a’lâsını buldu
Ol nefha imiş diri tutan cümle cihânı
Ol nefha imiş zîynet eden bâğ-ı cinânı
Ol nefha ile oldu imâret bu avâlim
Ol nefha ile doldu kamû yedi ekâlim
Ol nefha ile gözü açıklar görür ibret
Ol nefha ile işidilir ma’nâ-i hikmet
Ol nefha imiş Âdem’e bil meşreb-i a’lâ
Ol nefha imiş kâf-ı vücûdundaki Ankâ
Dil anın ile kıldı özün zikrine mu’tâd
Ol nefha ile dâim eder yâr adını yâd
El anın ile vermeğe meyl eyledi mâli
Ayak dahi doğrulttu bu nefha ile yolu
Nefs anın ile râzıyye-vü marzıyye oldu
Emmâreliğin terk edüben tezkiyye buldu
Rûh anın ile etti semâvâta urûcu
Kıldı melekûta dahî anınla vulûcu
Ulvî olup ıtlâka eriştirdi sülûku
Mülki şu ki terk ede bulur şâh-ı mülûku
İniş dahi yokuş bir olur cümle yanında
Cismindeki can gibi bulur dostu canında
Gider ikilik birlik olup her şey olur Hakk
Çün gide bulut âleme gün doğa muhakkak
Ol nafha ki Âdem demidir Âdemi iste
Ol demde Niyâzî erilür menzil-i dosta