Dermân arardım derdime derdim bana dermân imiş
Bürhân arardım aslıma aslım bana bûrhân imiş
Sâğ ve solum gözler idim dost yüzünü görsem deyü
Ben taşrada arar idim, ol cân içinde cân imiş
Öyle sanurdum ayrıyem dost gayridir ben gayriyem
Benden görüp işiteni bildim ki ol cânân imiş
Savm-u sâlât-u hac ile sanma biter zâhid işin
İnsân-ı Kâmil olmağa lâzım olan irfân imiş
Kande gelir yolun senin ya kande varır menzilin
Nerden gelip gittiğini anlamayan hayvân imiş
Mürşid gerektir bildire Hakk’ı sana Hakk-kal-yakîn
Mürşidi olmayanların bildikleri gümân imiş
Her mürşide dil verme kim yolunu sarpa uğradır
Mürşidi kâmil olanın gâyet yolu âsân imiş
Anla heman bir söz dürür yokuş değildir düz dürür
Âlem kamû bir yüz dürür gören anı hayrân imiş
İşit Niyâzî’nin sözün bir nesne örtmez Hakk yüzün
Hakk’tan iyân bir nesne yok gözsüzlere pinhân imiş