Baharda güller açtıkta, öter efgan eder bülbül
Demişler aşkının ikrârıdır, peymân eder bülbül

Güle feryat eder bülbül, gül aldırmaz o feryada
Sükût ikrar demektir der, öter fevrân eder bülbül

Diyorlar güle aşıktır, coşup ilân-ı aşk eyler
Onun’çün bi-karar durmaz, öter seyrân eder bülbül

Bu aşk yekpâre cevherdir, diyor ârifler aslında
Susar maşuk, fakat hep aşkını ilân eder bülbül

Evet aşıkta aşk bir iptilâ mâşukta nazlanma
Sakın sanma teessürle buna isyan eder bülbül

Ezelde âşıka cevr-ü cefâ maşuka istiğna
Seçilmiştir de, ondan hep coşar, çûşan eder bülbül

Diyorlar bazılar bülbülde aşktan hiç eser yoktur
Baharda nağme-sazdır, insanı mestan eder bülbül

Gülistan sahibi bülbüllere, âşık değildir der
Asıl pervanedir âşık, uçar tayran eder bülbül

Kim aşkı anlamak ister ise, pervaneye baksın
O merdâne yanar, daldan dala cevlân eder bülbül

Ne eşsiz nağmeler hasıl olur, duymaz bile güller
Çoşar uşşak bu sesten, âşıkı nâlan eder bülbül

Derim ki bülbüle âşık diyen, âşıklar olmuştur
O bilmez aşkı gülzârı, boşa devrân eder bülbül

Asıl âşık İlâhi aşkı duymuş ehl-i tevhittir
Bu esrâra müyesser âşıkı, sûzan eder bülbül

Sen ol mâşuka dil ver ki, işitsin âh-u efgânın
İşitmez bülbülü güller, boşa destan eder bülbül

Tam âşık kimseler, pervâne-veş cânın nisâr eyler
Yanarlar nâr-ı aşkda, sadece tuğyan eder bülbül

Eğer âşık isen pervane ol mâşûka yan Şemsi
Sakın bülbül gibi olma kuru ferman eder bülbül