Ey gönül bak kâinâta gör cihânın hâlini
Âhir olmuşdur semânın vâdesi gözle bunu

Zirâ çok dürlü alâmet zâhir oldu bir birin
Maşrık u mağrib arası geydi cehlin zülmünü

Fakîrin hâlin sorarsan pür-şikâyet Tanrı’dan
Hırs u nefsin iğvâsıyla şeytân almış sabrını

Hubb-ı dünyâ balçığıyla yapdı hayrın kapısın
Kaplamışdır hırs u gaflet ağniyânın gönlüni

Âlimin ilmin sorarsan şöyledir bahsi müdâm
Ebced öğrense bir oğlan satmak ister ilmini

Hırs-ı dünyânın elinden bak mürîdin cengine
Açmak isterler meşâyıh perdesinden sırrını
Pîrlerin gönlünde yokdur hergiz ölüm korkusu
Sanki şol hubb-ı zamândır gözler isen kavlini

Ne hatunlarda hayâ var ne kız-oğlanda edeb
Ne yiğitlerde kemâlât var göreler fi’lini

Mescidin kapılarına yapdı evler ankebût
Çün cemâat yok imâmun te’sîr eylemez ünü

Pâdişâhlar dürdü adlin defterin yakdı oda
Saçdılar beğler hakîmler halka zulmün odunu

Zulm ü gafletden cihân uş tutuşup par par yanar
Gussasından  kimse bilmez kimsenin ahvâlini

Ârif olan bildi iblîs çerisinin cengini
Her kişinin üstüne kıldı havâle cehlini

Fâil-i mutlakdır ol Hakk kün fe-kân emrindedir
Her ne isterse kılar ol kimse yıkmaz hükmünü

Lutf anındır kahr anındır derd anın dermân anın
Lutf içün kıldı havâle kullarına kahrını

Ey Sinan Ümmî nazar kıl olma tevhîdden cüdâ
Pâdişâhlar pâdişâhı pek bilir ef’âlin