Ey ihvânlar ey ihvânlar Eren bize haber verdi
Hâr bilmez gül kıymetini andelibe sorun verd’i

Dostun aşkına düşmeye aşk ateşinde pişmeye
Velîlere katışmaya bırakmayın bir an virdi

Güvenmeyin şol bâhire sormayın ehli zâhire
Siz gidin gönül ehline bırakın sôfî’yi serdi

Eder reklam sarık sarar kendini boş boşa yorar
Kâr zannettiği hep zarar kibir ile riyâ derdi

Cübbe geniş sakal uzun benlik ile söyler sözün
Lâyık değilse cübbeye çıkarsın üstünden cerdi

Dil Allah der gönül gâfil sözü tatlı hâli câhil
Olamadı ise kâmil gidersin gönlünden gerdi

Olamamış gönlevi ak zanneylemiş bâtılı Hakk
Görmediğ çün aşktan sebak yenmiş onu şeytân fendi

Gaflet ile içmiş mey’i âdet edinmiş gülmeği
İblis bağlamış ilmeği çözsün boynundan kemendi

Oldu gönlüm mütecellî Hakk’tan gelir hep tecellî
Gönlüm aşkın tezgâhına hikmetleri açıp serdi

Aç gûş’unu sözüm dinle bak gözünü seyir eyle
Kesbî değildir vehbîdir bu ilimi Allah verdi

Halvette hayrete geldik vuslatın dem’ine erdik
Hakk’tan aldık halka verdik size lütfundan gönderdi

Aklı olan bura gelsin hikmet gönlümüzde alsın
Hakk’ı hakîkate ersin aşk ile dinlesin pendi

Ne uyursun gâfil insan ne yazar aç ta bak Kur’ân
Dünya oyunu eğlence mesken edinme bu yurdu

Anlar isen dostum sana Hakk’tan gelir ilhâm cana
Tutunmayanı Kur’ân’a rüzgâr çöp gibi savurdu

Yunûsî’yim rüşde erdim insanları gâfil gördüm
Allah’ın rızası için uyardım ben her bir ferdi