Eyâ zâhid dinle beni edersen sen Hakk’a heves
Gel zâhir ilmini bırak ilmi zâhir gönle mâraz

Aşk ilmidir ilmin hası siler gönülden kir pası
Şeyh’imdir aşkın hocası mektebi aşk’a ayak bas

İlm-i zâhir gurur verir şeytânlığa özendirir
İlmi zâhirde kalanı şeytânlar eyler iltimâs

Hocalarda bulamazsın ilim irfan dolamazsın
Bâtın dersini Şeyh verir Şeyh eşiği cay-ı menâs

Nâzır gönüllere Rahmân bâtındadır genci nihan
Eyleyip gönlünü sehan et ilm-i ledün ihtisâs

Zâhir-i bâtın birleştir hocam gönle aşk yerleştir
İlmin içinde aşk yoksa o gönülde kir ile pas

Şeyhlerde ilmi hakîki O’nlar gönüller tabîbi
Şeyh süzgeçinden geçmezsen olursun sen ehli meas

Okudum bunu Kur’ân’dan büyük âlim idi şeytân
Fayda görmedi ilminden lakab oldu ona ahnas

Veliyim der caka satar eğilir el etek öper
Tavrı şeytân’dan bin beter sarmış gönlünü ihtiras

Evliyâ’nın âlameti ekser olur melâmeti
Nâsdan gizler kerâmeti çıkaramaz yoldan hannas

Kesret içinde vahdettir vahdet içinde kesrettir
Hem halvet hem de celvettir ruhları Hakk’tan iktibâs

Anlayan azdan çok anlar ne desen anlamaz hamlar
Ekser münkirdir hocalar onun çün sözü kısa kes

Doğsa nasipsiz anadan hazz alamaz o mânâ’dan
Bahsedip de dilâra’dan boşuna harcama nefes

Yunûsî var Hakk’a yalvar şeytân gibi olmuş kullar
Seni Mü’min olan anlar şeytânîden alakay kes