Gel ey gurbet diyârında esir olup kalan insân
Gel ey dünyâ harâbında yatıp gâfil olan insân
Gözün aç perdeyi kaldır duracak yer mi gör dünyâ
Kati mecnun dürür buna gönül verip duran insân
Kafeste tutiye sükker verirler hiç karar etmez
Aceb niçün karar eder bu zındâna giren insân
Ne müşkül hâl olur gaflette yatup hiç uyanmayıp
Ölüm vaktinde Azrâil gelince uyanan insân
Kararmış kalbin ey gâfil nasihat neylesin sana
Hacerden katıdır kalbi kalbi öğüt kâr etmeyen insân
Bu derdin çâresin bul sen elinde var iken fırsat
Ne ıssı sonra âh-ü zâr edüp hayfâ diyen insân
Niyâzî bu öğüdü sen ver evvel kendi nefsine
Değil gayriye andan kim tuta her işiten insân