Geldin yücelerden bize ey Rahmet-i Rahman
İnsanlığa insanlığı bildirmeye geldin
Fetretle bunalmış ve cehâletle perîşan
Dünyânın ağır derdini dindirmeye geldin

Kalmıştı karanlıkta cihan, cerbezelerle
Dünyâya ziyâ verdin o nur mûcizelerle
Kur’ân ile Sünnet ile hak mev’izelerle
En kutlu aziz mesleği sürdürmeye geldin

Vaslından uzaklar, ne bozuk hükmediyorlar
Gitmiş sanarak nûrunu, mâtem ediyorlar
Hâlâ Sana ey Bedr-i Münir; “gel” mi diyorlar
Nur mührünü son zulmete indirmeye geldin

Dillerde salât varsa, hayatlarda da Sünnet
Ukbâya dek ümmetlesin ey Şâh-ı Muhabbet
Kalbindeki Sen’sin diye Ravza’n bize cennet
Dünyâyı da Firdevse dönüştürmeye geldin

Geldin başımın tâcı, gönül tahtı Sen’indir
Cennette maiyyet, Sen’i gerçek sevenindir
Geldim nice hicranla, kabûlünle sevindir
Hasretle yanan dostu sevindirmeye geldin

Sen merhametin zirvesi, tüm varlığa rahmet
Gölgen bile düşmez yere vermem diye zahmet
Vuslatta niyâzın; “ne olur yanmasın ümmet”
Rahmetle gazab nârını söndürmeye geldin

Hakk aşkı, Sen’in emrine tâat ile mümkün
Allah’a Habîbi’yle mürâcât ile mümkün
Gufrân-ı İlâhî de şefâat ile mümkün
Sen ümmetinin bahtını güldürmeye geldin

Gösterdin, Efendim, bize göklerde hilâli
Mîrâc ile sundun bize Mevlâ’ya visâli
Tâlî’yle diler, ümmetin, ister, O Cemâli
Hiç “Lâ” demedin, lutfuna erdirmeye geldin