Gelmesi dünyâya özel; ölmeden ayrılması sır
Hikmet-i Mevlâ ne güzel ! hak yere hâin asılır
Bitti vazifen diyerek, ref’ederek aldı Hudâ
Bekleyecek mahşere dek, mevkii dördüncü semâ
Sırlı hadislerde haber; Hazret-i Îsâ inecek
El ele Mehdi’yle sefer; fitne-i Deccal sönecek

Hazret-i Îsâ buyurur: “ Hak sözü benzer tohuma
Taşlara düşmüşse kurur; benzer o mevtâ doğuma
Yollara düşmüşse tohum, kuşların ancak yemidir
Toprağa bir düşse tohum, tâneye yüz tâne verir!”

Böylece ardınca yiter, Rabbinin indirdiği söz
Bâzı kasıt, bâzı kader, git gide tahrif olur öz
Bak ne kalır eğretiden; tanrı “baba” elçi “oğul”
Din mi olur iğretiden? bir Tek’e sığmaz ki çoğul
Hazret-i Îsâ mı, hayır! çarmıha gerdikleri: din
Haç neye sembol yapılır? şanlı Hilâl karşıtı kin
Övgünün ifrâtı, zulüm, akla ziyandır, tabudur
Hakkını vermekse meram; “kul ve Rasûl” zirve budur

Âdem’e hammadde, çamur; anne-peder yoktu bütün
Herkese bir damla sudur; Hazret-i Îsâ’ya da: “Kün”
Kudreti gösterdi o şah, Hakk’ın “Ol” emriydi o “ruh”
Bâzısı zannetti ilâh, yok sayıyor bâzı güruh
Sırrı nedir, kimdi o kim? bilmeyi isterse kişi
Söyledi Kur’ân’ı Kerim, doğruca anlattı işi
İncil’i, Kur’ân çıkarır, karmakarış dağdağadan
Sırrı çözen, Hakk’a varır: “Gönderen Allah’a inan”

Ümmeti düşmüş ne yazık, türlü dalâlet içine
Kan boyanır haçlı kazık; dâvet, adâvet içine
Onların ıslâhı için yalvaralım her birimiz
Hazret-i Îsâ da bizim bir Yüce Peygamberimiz
Tâlihi Nasrâniyet’in, nusret-i İslâm iledir
Nusreti İslâmiyet’in belki bu ikrâm iledir

Deccali doktor sanıyor, kör, kötürüm, hasta cihan
Baksana Tâlî, yanıyor, şüphesiz âhir bu zaman
Hep kurusun cânı yakan türlü zulüm felsefesi
Lutfediversin Yaratan, essin o Îsâ nefesi