İnsanların sermâyesi bir gün gelir de tükenir
Ecel gelir çalar kapı haydi göç vaktidir denir

Ölüm gerçek ahiret Hakk gâfil yaşamayı bırak
O gün günâh vebâl yükü omuzlarına yüklenir

Beyhûde yaratılmadın boş yere donatılmadın
Vâde gelip çattığında ömrün hesabı istenir

Hesabı veren Mü’mine açılır cennetin yolu
Melek karşılayıp kulu udhulül cenneh denilir

Ol münafığı kâfire dâhî cimriyi bâhile
Din yolunda şol kâhile fezûgul azâbe denir

Gönlün putu benlik durur müşrik eden kibri gurur
Gönlün aslı nurdur lâkin bencillik ile kirlenir

Hakk için derim sana men girse gönlüne zerre “ben”
Göremezsin Mevlâ’yı sen gönlünün gözü körlenir

Ol azâben elîmâyı duy bukraten esîlâyı
Oku zikran kesîrâyı gönül zikrile nurlanır

Düşünüp de fikredilse gece gündüz zikredilse
Hakk nefise nutk edilse nefis Hakk’a tez bağlanır

Hakk’ı tanımayan nefis emmâredir o da necis
Nefsi emmâre olanlar zikir çekmekte zorlanır

Yunûsî nefsini tanır emmârenin yok iy yanı
İşi gücü isyân küfür zannetme Hakk’tan utanır