Sensiz yola girer isem, çarem yok adım atmaya,
Gövdemde kuvvetim sensin, başım götürüp gitmeye.

Gönlüm, canım, usum, bilim senin ile karar eder,
Pervaz vururlar dembedem uçarak dosta gitmeye.

Kendiliğinden geçeni doğan eder maşuk onu,
Ördek ve kekliğe salar sürü ederek tutmaya.

Aşık mı diyem ben ona, Tanrı’ın uçmağını seve,
Uçmak dahi tuzak imiş, mümin canları tutmaya.

Gani Cebbar aşk erine, bin Hamza’ca kuvvet verir,
Dağları yerinden ırar, yol eyler dosta gitmeye.

Yüz bin Ferhat külüng almış, kazar dağlar bünyadını,
Kayalar kesip yol eyler abıhayat akıtmaya.

Abıhayatın çeşmesi aşıkların visalidir,
Kadehi dolu yürütür susamışları yakmaya.

Aşık kişi miskin olur, yol içinde teslim olur,
Her ne derse boyun bura, çare yok gönül yıkmaya.

Yedi veyil Tamu’sunu kül eyler aşıklar ahı,
Kasdeder sekiz uçmağı, nur edip nura katmaya.

Bildik gelenler geçtiler, gördük konanlar göçtüler,
Aşk şarabın içen canlar, uymaz göçmeye, konmaya.

Tutulmadı Yunus canı, geçti Tamu’dan Uçmak’tan,
Yola düşüp dosta gider, yine aslın ulaşmaya.