Yollara düştün, çölleri aştın
Kutlu ibâdet umreye geldin
Kıblesi Arz’ın; gölgesi Arş’ın
Zerrece şaşmaz ibreye geldin

Âdem ü Havvâ… burda bidâyet
Burda Can Ahmed, geldi nihâyet
Söndü cehâlet, doğdu hidâyet
Çözmesi pek zor şifreye geldin

Zevke dalanlar orman ararlar
Bir leb-i deryâ, umman ararlar
Derdi olanlar, derman ararlar
Müjdeler olsun, çâreye geldin

Böyle bir iklim, çok arayan var
Âlemi baştan, çok tarayan var
Burda hakîkî bir cereyan var
Arş’a çıkan bir devreye geldin

Ölçeği yüz bin, şehr-i ibâdet
Bir yapı, nurdan; devri ibâdet
Göz göze gelmek, seyri ibâdet
Öyle mukaddes hücreye geldin

Nur, Hira, ordan var Arafât’a
Müzdelife’mden ak Cemerât’a
Haccı hayâl et, yan hasenâta
Gönle düşen kor, cemreye geldin

En cılızından bir deresin sen
Yok olacaksın, bir yere sinsen
Kendini koyver, tam eresin sen
Bahri yutan bir katreye geldin

Dildeki Kur’ân, gözdeki yaşla
Sîneye insin, cân ile başla
Bilmemek olmaz, sökmeye başla
Ötre ve üstün, esreye geldin

Kâbe’ye müştâk, Ravza’ya âşık
Zemzem’e meftun, Kevser’e lâyık
Vuslata vurgun, ahdine sâdık
Bir nice Yûnus Emre’ye geldin

Her şeyi döndür, kıbleye karşı
Burda hayâl et, Rabb’inin Arş’ı
Kâbe mi arzun, yoksa şu çarşı ?
Sanma ki kantar, metreye geldin

Ağla ki olsun, gülmeye hâlin
Öyle ki bitsin, havfa mecâlin
Kâbe celâlin. Ravza cemâlin
En mütebessim çehreye geldin

Kıblesi, Arz’ın; gölgesi, Arş’ın
Zerrece şaşmaz ibreye geldin
Umre hayâtın ömre yayılsın
Hamd ola Tâlî, umreye geldin!