Ben beni benim sanırdım
Bildiklerim evhâm imiş
Bende görünen benliğim
Anladım ki yalan imiş

Varlığım yok önden sona
Cism ü cânım kurbân ona
Bu işe ben kaldım tona
Bende varlık gümân imiş

Yerlere yüzüm sürdüğüm
Firakıyla cân verdiğim
Vaslına erem dediğim
Cânım içinde cân imiş

Subh-u mesâ efgânıma
Suz-i dil-i hicrânıma
Hem cân veren bu cânıma
Başka değil cânan imiş

Dosttan geldim yolum dosta
Gelir bana bir gün posta
Çağırırlar beni dosta
Veren alan ol Hân imiş

Hâlidâben hayretteyim
Sanırdım ki gurbetteyim
Şimdi bildim vuslattayım
Bilmek bunu irfân imiş