Yaşıyorken mağarada İbrahim arıyordu bir tek olan Allahı
Karanlığında gecenin İbrahim bakıyordu yıldızlara İbrahim
Parlayan kameri gördüğü zaman zannetti ki odur beni yaratan
Umutlar yıkıldı sabah olunca dedi Rabbim bu değildir İbrahim
****
Güneş doğdu aydınlattı her yanı yükseldi yükseldi ve sonra battı
Anladı ki veremez o bu canı buldu o vakit yaratanını
Gitti şirkten azgın olmuş topluma dedi tapmayın bu cansız taşlara
Yönelin siz ibadete Allaha karşı çıktı putperestin putuna
****
Baltayı aldın eline İbrahim putları kırıverdin sen İbrahim
Allahı zikretmeyen gönüllere büyük bir korku saldın sen İbrahim
Nemrut’a başkaldırınca İbrahim odunlar toplandı ateş yakıldı
İçine can İbrahim’im atıldı Nemrut’lar davayı bitirdi sandı
****
Allah ahdini yerine getirmişti ateş gül bahçesi oluvermişti
İbrahim’e selam edip sönmüştü bunu Nemrut dâhil herkes görmüştü