Efendim
Hiç Solmasaydı güneşe ışık salan yüzün
Ve gül kokulu o yüzünde karar kırılmasaydı hüzün
Efendim
Önce annemden öğrendim adını
Annemden öğrendim annesiz kaldığını
Önce o gösterdiği parmağından ikiye bölünen ayı
Önce ondan öğrendim adını duyunca ağlamayı
Ondan öğrendim
Efendim
Ondan öğrendim Halime’nin yurdundan misafiri olduğun evin bahçesinde ellerini çırparak koşarmışsın uçarmış kuşlar bilmem ki o bahçe hala seni bekler mi?
Efendim
O gün seninle oynayan kuşlar mıydı melekler mi?
Neccar oğullarının o yurdunda Adiyy bin Neccar’ın havuzunda yüzmeyi öğrenmişsin
Ondan öğrendim gölgesi olmayan tek çocuk senmişsin
Efendim annemden dinledim sınırsız şefkatini
Ordunla birlikte çölde yürürken yavrularını emziren bir köpek görmüşsün
O ürkmesin diye başına bir nöbetçi dikmişsin
Ordunun yönünü değiştirmişsin
Annemden dinledim efendim
Medine’de bir bahçeye girmişsin
Deve seni görünce yavaş ve ürkek yanına sokulmuş sanki kulağına bir şeyler söyler gibi durmuş
Sahibini sormuşsun sonra buyurmuşsun
Deve bana sahibini şikâyet ediyor hem az yiyecek veriyor hem de çok çalıştırıyormuş.
Efendim hiç solmasaydı Güneş’e ışık salan yüzün
Gül kokulu o yüzünde karar kalmasaydı hüzün
Annemin kalbindeki şefkattesin
Şefkati inzal rahmettesin
Annemin kalbindeki şefkattesin
Şefkati inzal rahmet desin
Uğruna can verdiğim kavuşmamdasın
Candasın canandasın canım benim
Uğruna can verdiğim kavuşmadasın
Candasın canandasın canım benim