Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum
Işığı gördüm korktum ağladım
Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim karanlığı gördüm korktum
Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi
Ağladım yaşamayı öğrendim
Doğumun hayatın bitmeye başladığı an olduğunu
Aradaki bölümün ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim
Zamanı öğrendim yarıştım onunla
Zamanla yarışılmayacağını zamanla barışılacağını zamanla öğrendim
İnsanı öğrendim
Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu
Sonra da her insanın içinde iyilik ve kötülük olduğunu öğrendim
Sevmeyi öğrendim
Sonra güvenmeyi sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim
İnsanın tenini öğrendim
Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim
Evren’i öğrendim sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim
Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreyi aydınlatabilmek gerektiğini öğrendim
Ekmeği öğrendim sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini sonra da ekmeği hakça üleşmenin bolca üretmek kadar önemli olduğunu öğrendim
Okumayı öğrendim kendime yazı yazıyı öğrettim sonra ve bir süre sonra yazı kendimi öğretti bana
Gitmeyi öğrendim sonra dayanamayıp dönmeyi daha sonra da kendime rağmen gitmeyi
Dünyaya tek başına meydan okumayı öğrendim genç yaşta sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiği fikrine vardım
Sonra da asıl yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine vardım
Düşünmeyi öğrendim sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim sonra
Sağlıklı düşünmenin kalıpları yıkarak düşünmek olduğunu öğrendim
Namusun önemini öğrendim
Evde sonra yoksuldan namus beklemenin namussuzluk olduğunu
Gerçek namusun günah elinin altındayken günaha el sürmemek olduğunu öğrendim
Gerçeği öğrendim bir gün
Gerçeğin acı olduğunu sonra dozunda acının yemeğe olduğu kadar hayatta da lezzet kattığını öğrendim her canlının ölümü tadacağını ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim
Ve ben sonsuz bir karanlığın içerisinde doğdum
Işığı gördüm korktum ağladım ağladım ağladım