Bir zamanlar dini bütün, özü temiz bir padişah yaşar. Doğudan batıya bütün dünya
onun buyruğundadır. Günlerden bir gün padişah emrindeki vezirleri toplar ve onlara der ki:
“Bu sıralarda perîşan bir haldeyim. Gönlümde acaip bir istek belirdi. Neden geldi bu
istek? Onu da bilmiyorum. Bana öyle bir yüzük yapın ki gamlandığım zaman ona bakınca
gönlüm neşelensin ve gamdan kurtulsun. Gönlüm dünyanın sefasına kapılıp, baki hayatı
unutmaya meylederse de ona bakıp kendime geleyim.”
Vezirler padişahtan mühlet isterler. Devrin ariflerine, bilgelerine sorarlar, bir hayli
düşünürler ve epey bir zaman sonra hep birlikte yüzüğe ne yazacaklarını karar kılarlar ve
yazıyı padişahın kuyucusuna verirler.
Kısa bir süre sonra yüzük sultâna sunulur. Sultân önce bir şey anlamaz, çünkü son
derece sade bir yüzüktür bu. Derken üzerindeki yazıya gözü takılır, biraz düşünür ve yüzüne
büyük bir mutluluk ışığı yayılır. Yüzüğün üzerinde “Bu da geçer” yazmaktadır.