Ben dert ile ah ederdim, derdim bana derman imiş,
İster idim hasret ile, dost yanımda pinhan imiş.

Nerde idim fikrederdim, göğe bakıp şükrederdim,
Dost benim gönlüm evinde, tenim içinde can imiş.

Sanırdım kendim ayrıyım, dost gayrıdır, ben gayrıyım,
Beni bu hayale salan bu sıfatı insan imiş.

İnsan sıfatı kendi Hak, insadadır Hak, doğru bak,
Bu insanın sıfatına cümle âlem hayran imiş.

Her kim o insanı bile, hayvan ise insan ola,
Cümle yaradılmış kula insan dolu sultan imiş.

Tehvid imiş cümle alem, tehvidi bilendir Adem,
Bu tevhidi inkar eden öz canına düşman imiş.

İnsan olan buldu Hakk’ı, meclis onun, odur saki,
Hemen bu biçare Yunus aşk ile aşina imiş.