Ey bu cümle kâinâtın aslını bir cân eden
Âdemi kudretle ol sana sevüp cânân eden.
“Allem-el esmâ ile hem tâc-ı kerremnâ ile,
Arş-ı âlâda melekler cem’ine, Sultân eden.”
Vechi Âdemle cihân fânûsunu tenvir edip,
Künhü zâtına o vechi hüccet-ü burhân eden.
Evveli Âdem, sonun hâtem kılup bu âlemin,
Hâtemi Mahmûd Âdemi zübde-i insan eden.
Nokta-i perkâr âlem Ahmed’in Zâtın kılup,
Sırrını kutb-ı hakîkat mazhar-ı Rahmân eden.
Enbiya vü Evliyâ hep mazhar-ıenvâr-ı Hak,
Mustafa’da her şuûnun cem edüp bir ân eden.
İsmi resmi mahv iken bu âciz-ü bî-çârenin,
Nâmını Mısrî verüp dillerde âd-u sân eden.