Bir şehir ki; nesiller, irfanla besleniyor,
Bir şehir ki; Mevlânâ, dünyaya sesleniyor.
Semâzenler dönerken, Tevhîdin gölgesinde;
Nefes nefes yaşıyor, vuslatı ney sesinde.
KONYA DENİNCE gözler, nurlu seller döküyor;
Kararmış gönüllerde, nice şafak söküyor.

Bir şehir ki; şuhedâ, mührü vurmuş taşına;
“Bu mîrâs benim” demiş, dünyaya tek başına.
Mâbedlerde saf tutmuş, secdeyle barışanlar,
Feyz almış evliyâdan, hayırda yarışanlar.
KONYA DENİNCE sevgi, yüreklerden taşıyor;
Her sînede ölümsüz, nice ensar yaşıyor.

Bir şehir ki; aşkların, âşıkların harmanı;
Gönüllere nakşetmiş, o İlâhî Fermanı.
Adâlet mîzânında, îmân tahtını kurmuş;
Cehâletin zulmüne, ilmiyle karşı durmuş.
KONYA DENİNCE kalpler, Zikrullah’la vuruyor,
Evliyânın ruhları, şehre selâm duruyor.

Bir şehir ki; edeple, merhametle bezenmiş,
Takvâsıyla Allah’ın rızâsına özenmiş.
Peygamber sevdâsını, tâc etmiş gönüllere,
Bu sevdayı öğretmiş, güllere bülbüllere.
KONYA DENİNCE gözler, mânâya çevriliyor;
Maddenin, o saldırgan putları devriliyor.

Bir şehir ki; çağlara, îmânıyla yürüyor,
Mânevî sarayları, irfânıyla örüyor.
Ahlâkı tartılsa da, cefâlarla bin defa;
Bir zerre eksilmiyor, özünde ahde vefâ.
KONYA DENİNCE susar, acze düşer kalemler;
Bir şehir ki; şâhittir, ona bütün âlemler.