Ya İlahi, tevfik ver ki, candan geçeyim,
Candan geçip, ateşe girdi pervâneler.
Gönlüm düzgün, ev-barkımı berbad vurayım,
Ev-barkını berbad vurur divâneler.

Aşk kanatını armağan eyle, pervâz edeyim,
Lâ-mekânda esrarını sırdaş edeyim,
Feryad eyleyip, Zât’ına canbâz edeyim,
Böyle girdi aşk yoluna merdâneler.

Ya da al, akıl ve bilincimi — sarhoş olayım,
Aşk kazanı içre kaynayıp köpüğü olayım,
Kullar arasında serbâz olayım,
Mecnun gibi sahralarda sersâneler.

Kumru gibi kulluk gerdanlığını boynuma koy,
Zulmet içre kaldm, şimdi elimi al,
Himmet versen, özlüğümüi edeyi paymâl,
Himmet ile oldu eren ferzâneler.

Çoluk-çocuk, oğul-kız diye ömrüm geçti,
Şimdi baksam, el-ayaktan kuvvet gitti,
Ecel kükreyip, ağzını açıp yürüyüp yetti,
Öldükten sonra nedâmetler, çendâneler.

Zahirimi görüb derler olgun kişi,
Batınımı bilmeden derler işi yahşi,
Dünya içre yok benim gibi kötü kişi,
Baştan-ayak eylediğim işler veyrâneler.

Çok günahlar edip, tevbe ettiğim yok,
Tevbe diyerek Hazret yönüne gittiğim yok,
Bu dünyada bir yahşi iş kıldığım yok,
Hepsi yalan, söylediğim sözüm efsâneler.

Baba-ana, büyük-küçük fenâ oldu,
Şimdi kalan kardeşlerim edâ oldu,
Hepsi Hak hükmüne razı oldu,
Yalnız kaldım, bende yoktur hemhâneler.

Ne yaparım yalnız başıma kabre girse,
Münker, Nakir heybet ile kabre girse,
Yılan ve çıyan yürüyerek karşıma gelse,
Orada olacak benim halim sersâneler.

Kıyamet günü herkes kabrinden baş çıkarsa,
Bütün işlediğim günahlarım bir-bir sorsa,
Ne yaparım sırat üzerine alıp götürse,
Kıl gibi köprü kılıp duracak lerzâneler.

Sakal yolub, çok ağlasam, o da azdır,
Her ne eylesem hepsi sana işbu demdir,
Gönlüm içre katı derddir, katı gamdır,
Gamdın oldu gönlüm evi vîrâneler.

Kul Hoca Ahmed, günahındır dağdan büyük,
Gam yeme, affeyleyecek Gufran Rahim,
Tekrar etsen şimdi “Hâzâ (…) fevzül-azim”,
Tekrar etsen, isâr eder gufrâneler.

Hoca Ahmet Yesevi