Benim bir öğretmenim vardı Âdem Baba lakaplı
Ne zaman kırgın olsa yüreğim ne zaman ağlamak gelse içimden
Sığınırdım o güleç yüzündeki sevecenliğe bu yüzden baba gibi bir adamdı
Başımı okşar ileride büyük bir adam olacağını söylerdi bilmezdi ona özendiğimi
Bütün şımarıklığımı saklayıp yüzümdeki mahcup ifadenin altına başımı önüme eğerdim
Benim için büyük adam olmak Âdem Baba gibi olmak demekti
Benim bir öğretmenim vardı dedim ya baba gibi bir adamdı tam üç yıl bizi okuttu
Üç yıl anı elbiseyle okula geldi gece mavisi hafif solgun bir takım elbise
Çocuk aklımla düşünürdüm herhalde bu rengi çok seviyor ve aynı renk 3-5 kat takım yaptırmış her gün birini giyiyor diye bilemezdim o damatlık elbisesiydi
Üstüne sinen solgun gölge ise yıllarca yaşadığı sefaletin lekesiydi
Anlatırdı hep nice cumhurbaşkanları nice başbakanlar yetiştirdiğini ve gururu gözlerinde boncuk boncuk parlardı sonra başını önüne eğer susardı çünkü yetiştirdiği insanlar onu unutmuşlardı.
Ancak öğretmen olunca anladım Âdem Baba’nın sefaletini şimdi ben de öğretmenim kim bilir nice cumhurbaşkanları başbakanlar yetiştireceğim kimi zaman çocukluğumu özleyeceğim
Ne de olsa çocukluğumda Âdem Baba vardı ve o büyük bir adamdı.